Voor een internationale architectuurcompetitie heeft MoederscheimMoonen samen met Plane Sight Architecture een ontwerp gemaakt voor de uitbreiding van een museum in Mänttä, Finland. Het museum is onderdeel van de Gösta Serlachius Fine arts Foundation; één van de grootste privé kunstcollecties van Scandinavië. De kunstcollectie, met voornamelijk figuratieve Scandinavische kunst, is opgezet door industriële ondernemer Gustaf Adolf Serlachius aan het begin van de vorige eeuw. Een deel van de collectie werd tentoongesteld in het buitenhuis op het Joenniemi landgoed. De competitie heeft betrekking op de itbreiding van dit landhuis met circa 3250 m² aan museaal programma, met onder andere een aantal nieuwe museumzalen, restaurant, conferentieruimtes, depot en kantoren.

De huidige compositie van de locatie, het Joenniemi landgoed, bestaat uit een delicate balans tussen parkontwerp, het bestaande buitenhuis en het typisch Finse landschap met weidse meren en bossen. Het uitgangspunt van het ontwerp is om deze balans te respecteren, terwijl er een grote hoeveelheid nieuw programma dient te worden gerealiseerd. Het bestaande park bezit twee belangrijke karakteristieken die een goede integratie van een nieuw bouwvolume mogelijk maken; het naar het meer aflopende landschap, en de noord-zuid richting maken het mogelijk een optimale belichting van de museale ruimten te realiseren. De ingezette ontwerprichting houdt het landhuis vrij als symbolisch middelpunt bovenop de heuvel en laat de diverse kwaliteiten van de omringende tuin intact. Door de halfverdiepte situering komt het uitbreidingsplan als het ware als een stenen sokkel boven het landschap uit. Het geheel is beloopbaar en fungeert in de tuin als een publiek daklandschap dat als balkon richting het meer fungeert.

Het programma is binnen de omtrek van het nieuwe volume uitgespreid in functionele blokken. Door de functies langs de gevels te positioneren ontstaat een centrale meanderende logistieke ruimte. Deze ruimte kan gezien worden als de aorta van het museum, een aangename verbinding tussen alle delen van de uitbreiding en het landhuis. Voor de bezoekers zal dit aanvoelen als een natuurlijk pad dankzij vele doorzichten en relaties tussen de zalen en de omgeving.

Deze opzet, waarbij alle museumzalen als afzonderlijke volumes zijn losgeknipt, maakt het mogelijk elke ruimte te ontwerpen vanuit zijn intrinsieke behoeften zoals grootte, hoogte, daglicht en positie binnen het museum. Het geheel wordt gehuld in een huid van steen als referentie naar de lokale geologische origine en om het gebouw als een solide plint voor het landhuis vorm te geven. De huid is geconstrueerd als gevouwen banden die haaks staan op de oriëntatie van het gebouw. Hierdoor kunnen inkepingen en plooien gemaakt worden die voorzien in uitzicht en daglicht, en tevens de massa opknippen in elementen die zich qua schaal beter verhouden tot het landhuis.

Bij benadering vanaf de voorkant van het landhuis leidt een hellingbaan de bezoeker naar de entree en foyer. Op dit tussenniveau wordt de verdere routing duidelijk doordat de doorgang naar de uitbreiding prominent zichtbaar is. In deze overgangsruimte wordt de aanwezigheid van het landhuis erboven voelbaar door het gebruik van grove baksteen en de nieuwe trap als verbinding tussen bestaand en nieuw. Komende uit de doorgang sta je in de centrale tussenruimte van waaruit de verschillende exposities bezocht kunnen worden, het restaurant aan het einde biedt uiteindelijk een weids uitzicht over het meer.